Przywilej nienawiści

Ciche zamknięcie łazienkowych drzwi. Charakterystyczne mlaskanie bosych stóp na panelach korytarza. Głośny rumor i siarczyste przekleństwo wydobywające się z Michałowych ust. Skrzypnięcie łóżka pod wpływem ciężaru ciała. Zapach miętowej pasty do zębów i aloesowego szamponu, drażniący moje nozdrza. Szelest materiału poduszki. Ciepła dłoń na nagim ramieniu, lekkie muśnięcie skroni i stłumione przez moje włosy westchnienie. Z każdą minutą jego oddech uspokaja się, aż w końcu dobiega do mnie ciche pochrapywanie. Niczym zwinny drapieżnik wyswobadzam się z uścisku silnych ramion i kokona kołdry. Obolałe mięśnie buntują się każdemu ruchowi kończyn podczas kompletowania garderoby. Ostatni raz spoglądam na wtuloną w puchową poduszkę twarz atakującego, pogrążonego we śnie. Wygląda tak rozkosznie, że mimowolnie wyginam ku górze kąciki warg. 

Zimny styczniowy wiatr rozwiewa miodowe kosmyki włosów, wydostające się spod kaptura kurtki. Ulice Jastrzębia Zdrój przerażają pogrążone w mroku, przypominającym ciemną niekończącą się otchłań. Myślami wracam do dzisiejszego wieczoru. Niesamowicie namiętny seks dwojga spragnionych swoich ciał ludzi. Tak to tylko zwykła fizyczna przyjemność, zaspokojenie ogarniających nas żądzy, to nic nieznaczący orgazm. Choć niepowtarzalny, bo przeżyty w jego ramionach. Moment zapomnienia i wytchnienia od otaczającej wszystkich ludzi maski zakłamanej moralności. Uciekam, jak zwykły podły tchórz niemiejący odwagi stawić czoła uczuciu, które tliło się wewnątrz mnie od początku naszej bądź co bądź przypadkowej znajomości. A teraz? Teraz ma wielkość pokaźnego płomyka, a ja boję się jego rozprzestrzenienia, bo jak wiadomo pożar zawsze przynosi straty.

Odkładam pęk kluczy wraz z komórką na drewnianą komodę w holu. W mieszkaniu panuje niepokojąca cisza, choć jestem pewna, że w kuchni zostawiłam włączone radio.

- Nareszcie… - czuję zaciskającą się na mojej szyj dłoń narzeczonego i zastygam w bezruchu, zaskoczona jego obecnością – gdzie byłaś suko?!

W jego zielonych oczach widać złość, nic nowego.

- Zasiedziałam się u Beaty – kłamstwo gładko przechodzi mi przez gardło, a beznamiętny ton sprawia, że rozluźnia nieco uścisk dzięki czemu mogę głęboko nabrać powietrza.

- Nie kłam! Mów gdzie byłaś!

- Już powiedziałam! – podnoszę nieco głos przez co wymierza mi siarczysty policzek.

Nie robi to na mnie dużego wrażenia w końcu przyzwyczaiłam się takiego traktowania i poniżania na każdym kroku. Dziwne, że sąsiedzi nigdy nie dzwonili po policje po kolejnych z rzędu głośnych awanturach, trzaskach, krzykach i jękach w środku nocy. Możliwe, że ich też zastraszył.

- Jak śmiesz podnosić na mnie głos?! – wrzeszczy mi prosto w twarz po czym mocnym szarpnięciem sprawia, że ląduje na jasnym dywanie – Nauczę cię szacunku kurwo!

Brzdęk klamry skórzanego paska zagłusza świst naszych oddechów. Nie czuję strachu, człowiek w końcu się na niego uodparnia. Nie paraliżuje już moich mięśni, uniemożliwiając wykonania jakiegokolwiek ruchu, tak jak na początku. Staram się nie myśleć o bólu, lecz o jego następstwie - uldze. Widząc jak na jego twarzy pojawia się uśmiech, mam ochotę zwymiotować, bo oto zaraz udowodni mi kto jest tym silnym, nieugiętym i bezlitosnym mężczyzną. Pierwsze zetknięcie czarnego materiału z moim biodrem przywołuje wszystkie wspomnienia podobnych zdarzeń. Pieczenie zaczerwienionej skóry to nic takiego, najgorsza jest świadomość, że to dopiero początek. Trzy kolejne uderzenia wymierzone są w dolne partie pleców przez co łzy zbierają mi się pod powiekami, a z gardła wydobywa się przeciągły jęk. Czekam, tylko to mogę zrobić cierpliwie czekać na koniec prześladowania.
Jednak tym razem nie chcąc dać mu satysfakcji. Podciągam się na łokciach ignorując niemiłosierny ból i spoglądam mu w oczy. Wypełnia je furia, co nie zwiastuje niczym dobrym. Wpada w trans, pięścią trafia w moją szczękę, co skutkuje utratą równowagi. Dlaczego? Jest wściekły, że stawiam opór, że jeszcze nie leżę wijąc się w agonii, błagając o miłosierdzie. Nie tym razem nie dam mu ten pieprzonej satysfakcji. Upadam z powrotem na dywan uprzednio rozcinając łuk brwiowy o kant ławy. Bez opamiętania okłada mój brzuch mocnymi kopniakami w szale strącając z komody szklany wazon, którego kawałki ranią moją skórę. Ostatnie co widzę to czerwony dywan, dziwne odkąd pamiętam zawsze był kremowy. 

Chcę krzyczeć, żeby przestał, że zrobię wszystko co będzie chciał, aby tylko skończył te katuszę. Jednak nie jestem w stanie wymówić słowa.. Ba! Nie mogę wydobyć ani jednego dźwięku. Wydaje mi się, że mój umysł w dziwny sposób odciął się od ciała. Ból nie znika, ani nie maleje, ale nie czuję już kolejnych ciosów. Z każdą chwilą mam coraz silniejsze wrażenie, że znajduje się w ciemnej, gęstej mazi która wciąga mnie coraz bardziej i bardziej tak, że ledwo mogę złapać oddech. Próbuję się z niej wydostać, znaleźć się na jej powierzchni, ale ciało odmawia mi posłuszeństwa. Jestem coraz bardziej otumaniona i przytłoczona wizją tego co się ze mną stało. Ból ustępuję przyjemnemu ciepłu rozchodzącemu się po całym ciele, mój wewnętrzny monolog przerywa szmer. Jest coraz głośniejszy, teraz bardziej przypomina wybijany werblami rytm dam-dam dam-dam. Boże kretynko to krew dudniąca w żyłach, którą pompuje serce! To chyba dobrze, że wciąż biję?



Czekam.



Tkwię w martwym punkcie.




Wciąż czekam..




Kurwa to czekanie mnie dobija.




Dam-dam dam-dam, dam-dam dam-dam, dam-dam dam-dam…




Dlaczego nie mogę otworzyć tych cholernych oczu?! Spróbuje jeszcze raz. No dalej, dalej! Szlag by to trafił.




Haaaaaalooooooo!




Boli, hmmmmm coś nowego.




Ten ból staje się nieznośny.




Dam-dam dam-dam..




Aaaaaaaaaaaaaaa! Czy ktoś bawi się moją laleczką woodu?




Pik, pik, pik, pik, pik, pik, pik, pik, pij – wkurzające to pikanie…




Głowa mi pęka…




Zimno.




Coraz zimniej.




Pik, pik, pik, pik, pik, pik, pik, pik, pik – już wolałam dam-dam dam-dam…




Silny dreszcz przeszył moje ciało. Przypływ siły zmotywował mnie do ponowienia próby podniesienia ciężkich niczym marmur powiek. Dobrze, jeszcze trochę, jeszcze odrobinkę.. Drażniąca jasność sprawiła, że mocno zacisnęłam powieki, tak by światło nie mogło dostać się do źrenic. Odczekałam chwilę i powtórzyłam manewr. Mozolnie zamrugałam kilka razy, aby odzyskać ostrość obrazu. Sufit – to on był pierwszą rzeczą jaką ujrzałam. Ale dlaczego akurat sufit? Zjechałam oczami i to co zobaczyłam nie dawało mi satysfakcjonującej odpowiedzi. No bo co można oczytać w parze brązowych tęczówek? Dodam, że nieznanych – nic.

Ktoś zaświecił mi czymś w oczy, spojrzałam na osobę odzianą w biały kitel, która przypatrując się mi poruszała ustami. Chyba coś mówiła, ale nie wiedziałam co. Wytężyłam słuch. Udało się!

- Czy pani mnie słyszy? Proszę zamrugać dwa razy jeśli tak. – wykonałam polecenie mężczyzny w okularach.

- Czy może pani ścisnąć moją dłoń?

Spróbowałam wprawić w ruch mięśnie lewej dłoni, ale udało mi się tylko poruszyć palcem wskazującym.

Przełknęłam ślinę i dopiero teraz zorientowałam się jak bardzo zaschło mi w gardle.

- W..ody – wychrypiałam ledwo słyszalnym szeptem, lekarz uśmiechną się z ulgą.

Jakaś kobieta zwilżyła mi czymś usta, niby nic a pomogło.

- Gdzie ja jestem? – niestety głos nie przybrał na mocy, więc nadal przypominał szmer.

- Jest pani w szpitalu..

Spojrzałam na niego ja na idiotę, dlaczego niby jestem w szpitalu?! Przecież dopiero co siedziałam na kanapie z miską popcornu na kolanach i oglądałam Dziennik nimfomanki.

- Zajrzę do pani później, teraz proszę odpoczywać. – oznajmił tylko wychodząc i już go nie było.

Zostałam ja i moje chore spekulacje nad tym w jaki sposób się tu znalazłam.. Pamiętam czołówkę filmu, a później bum! Czarna dziura! Maże ktoś podłożył bombę w moim bloku? Ale zaraz, zaraz nie było żadnego wybuchu, chyba, że strop zwalił mi się na głowę szybciej niż zdążyłam cokolwiek usłyszeć. Nie to niedorzeczne.

- Jak się czujesz? – troskliwy ton dobiega do moich uszu z chwilą, gdy moja dłoń zostaje uwięziona w uścisku dużych ciepłych rąk brązowookiego. Widać, że jest skonany, a mimo to w jego patrzałkach lśnią iskierki radości. Przystojny z niego facet tylko dlaczego spoufala się tak z pacjentami? Stażyści powinni być bardziej powściągliwi, chyba.

- Dobrze, dziękuję za troskę. – skrzywia się lekko na te słowa, jakby oczekując zupełnie innej odpowiedzi.

- Martwiłem się.., że… że się już nie obudzisz.. ten… skurwiel .. mógł Cię.. zabić.. Ale, Ty jesteś silna, zawsze walczysz do końca, nigdy się nie poddajesz.– mówiąc to miał łzy w oczach, a na koniec przywarł wargami do mojej zimnej dłoni.

Co on bredzi?!

- Przepraszam pana, ale czy my się znamy? – jest zdezorientowany, patrzy na mnie z rosnącym strachem i przerażeniem.

- Żartujesz, prawda?

- Chciałabym…ale nie. – mówię zgodnie z prawdą, a on podrywa się i wychodzi szybko z sali.

Spadam, grunt ucieka mi spod nóg, a wszystko co widzę staje się jedną, wielką czarną plamą.

* * *

Otwieram szeroko oczy ciężko dysząc. Cała zalana potem, rozglądam się zdezorientowana po ciemnym pokoju.

- Czemu nie śpisz? – zaspany głos tuż przy uchu sprawia, że podskakuje ze strachu, przełykam głośno ślinę i próbuję uspokoić tętno.

- Miałam dziwny sen.. – wyznaje zgodnie z prawdą zdobywając się na blady uśmiech.

- Znów to samo?

Kiwam głową na potwierdzenie, bo jestem pewna, że głos załamałby mi się przy pierwszym dźwięku. Przylega ciepłymi wargami do mojej skroni, a ja zaciskam powieki czując jak wzbierają w nich słone łzy.

- Jeszcze będziemy mieli dziecko.

- Szkoda, że nie będzie mi dane go urodzić. – wychlipałam w jego obojczyk.

Nienawiść to najgorsze ze wszystkich uczuć jakimi możemy darzyć ludzi, ale;

Jak nie nienawidzić osoby, która zabrała Ci dwadzieścia cztery lata życia?

Jak nie nienawidzić mężczyzny, który odebrał Ci miłość do Michała?

Jak nie nienawidzić faceta , która zabił bezbronne dziecko w Twoim łonie?

Jak nie nienawidzić skurwysyna, który odebrał Ci na zawsze możliwość bycia matką?

Wciąż pytam jak to możliwe, że go nie nienawidzę, dlaczego nie żywię urazy za całe zło jakie mi wyrządził?

I dochodzę do wniosku, że on wystarczająco sam siebie nienawidzi za to, że jest tak podłym zwyrodnialcem.  

_________________________________________________________
od autorki: Jak Wam mija sobotnie popołudnie? Mi nienajlepiej. Śnieg za oknem wbrew pozorom nie zachęca do pisania kolejnych historii. 
Przywilej nienawiści to kolejne opowiadanie, którego fabuła zaczerpnięta jest z mojego życia. Nad zakończeniem głowiłam się najdłużej, ale to jest już taki mój rytuał :) 
Poza tym chciałam serdecznie podziękować za ponad 2000 odwiedzin! 
I na sam koniec mała prośba do osób, które czytają, a nie zostawiają po sobie żadnego śladu w postaci komentarza - nie bójcie się napisać co myślicie o danej historii. Każdy komentarz daje pozytywnego kopa do działania! 
Amen i do za tydzień! :))