Egoistyczna zachcianka

[...]

Rzeszowskie niebo płaczę, a swymi łzami w postaci zimnych kropel deszczu zalewa jedną z bocznych ulic miasta. Przeźroczysty parasol niewystarczająco chroni włosy przed wilgocią, które pod jej wpływem wywijają się we wszystkie możliwe strony. Klnę siarczyście po raz kolejny wpadając w dziurę w chodniku. Zerkam na swoje kwieciste kalosze, które oblepione błocistą mazią zniechęcają mnie do dalszej wycieczki w miasto. Nie zazdroszczę mieszkańcom Wysp Brytyjskich, którzy zmagają się z takimi warunkami atmosferycznymi ponad połowę roku. Jakaś niewyraźna postać na drugiej stronie przejścia dla pieszych potrząsa swą górną kończyną. Niestety brak szkieł kontaktowych uniemożliwia mi rozpoznanie owej osoby. Reklamówka z kupionym makowcem szeleści pod wpływem silniejszego podmuchu wiatru. W końcu sygnalizacja świetlna zmienia swój kolor na zielony. Każdemu kroku towarzyszy charakterystyczne plumkanie spowodowane zetknięciem gumowej podeszwy obuwia z wilgotną nawierzchnią asfaltu.

- Łucja! – rozglądam się zdezorientowana, by po swojej lewej stronie dostrzec wielkiego dryblasa z pokaźnym bananem na twarzy, który z niekrytym entuzjazmem całuje mój policzek na powitanie – o mało nie wydłubując sobie oka drutem parasolki.

- Co tu robisz? - pyta.

- Postanowiłam po obcować z innymi stworzeniami oprócz zdechłych rybek w akwarium, więc wybrałam się do piekarni. – wskazałam wymownie na reklamówkę.

- Coś na osłodę życia? – unosi podejrzliwie prawą brew.

- Powiedźmy. – zbywam, nie mając ochoty na wylewanie żalów na środku skrzyżowania.

Patrzy na mnie tym swoim ‘ojcowskim’ spojrzeniem. Ignaczak to taki dobry duszek, pojawiający się najmniej oczekiwanym momencie. Tak było i tym razem. Już po pół godzinie siedział na mojej grafitowej sofie z talerzykiem wypełnionym po brzegi kawałkami makowca i nawijał jak potłuczony. O wszystkim; o prezencie, który kupił Iwonie na ich rocznicę, o swoim nowym Canonie, gorączkującej Dominice, namolnym sąsiedzie, przeglądzie samochodu i o biuściastej właścicielce warsztatu, kolacji u teściów. W końcu jego monolog wchodzi na niebezpieczny grunt, a mianowicie drużyna i wszystkie anegdoty z nią związane. Mam wrażenie, że zawartość mojego żołądka zaraz ujrzy światło dzienne. 

- A właśnie jak z Kovačevićem? – pyta z zawadiackim uśmiechem, jak gdyby nigdy nic. W moje zbolałe serce na sam dźwięk jego nazwiska wbija się kolejny tuzin ostrych szpilek, a każda kolejna sprawia, że jestem bliska wybuchnięcia płaczem.

- A jak ma być? – warczę wściekła. Patrzy na mnie dużymi oczami z rosnącym zdziwieniem.

- Jak to jak?! Pokłóciliście się? Tak to wszystko wyjaśnia.. – drapie się po głowie zkłopotany.

- Zaraz, stop! O czym Ty mówisz Krzysiek?

- No przecież.. przecież Nicola rozstał się z żoną, ale o tym wiesz.

- CO?! 

– Brawo Badenko tamtej przeklętej nocy zaprzepaściłaś jakiekolwiek szanse bycia szczęśliwą z mężczyzną, którego najzwyczajniej w świecie kochałaś! 

Libero Resovii wychodzi grubo po dwudziestej trzeciej, po wysłuchaniu moim żalów i lamentów, które podsumował jednym, krótkim – kurwa. Pocieszające to nie było, ale przynajmniej miałam się komuś wygadać. Zmywając brudne naczynia, śpiewam wraz z Brodką tekst jej piosenki, która rozbrzmiewa z głośników wieży.

Kusisz zapachami,
prowokujesz gestem,
wodzisz za mną wzrokiem,
czterogłowym smokiem.
Namierzasz radarami,
jestem jak ruchomy cel,
naostrzone zęby,
nie polubię Cię!

Śmieję się pod nosem, dopiero po chwili uświadamiając sobie jak te słowa pasują do opisu początku naszej znajomości.

- Kurczę.. – syczę, gdy ostrzę kuchennego noża przecina naskórek palca wskazującego. Niby mała ranka, a krew leje się strumieniem. Precyzyjnie owijam paliczek ręcznikiem papierowym, po czym z prowizorycznym opatrunkiem wkładam niedojedzone ciasto do chlebaka.

- Hej. – słyszę za swoimi plecami głos, który rozpoznałabym nawet będąc w głębokiej śpiączce.  Przez chwile nawet przemyka mi przez myśl, że to sen. Jednak opuszek wciąż nieprzyjemnie szczypie co utwierdza mnie w przekonaniu, że się mylę. Powoli odwracam się w jego stronę, ale nie chcąc aby wyczytał targające mną emocję wbijam wzrok w kafelki. A w myślach przeklinasz swoją wylewność w obecności Ignaczaka, bo niewątpliwie to on jest pomysłodawcą tej akcji.

- Po co przyszedłeś? – mimo starań mój głos brzmiał nienaturalnie. Co oczywiście nie  umknęło jego uwadze.  

- Całe życie zamierzasz udawać? – wytyka mi niezadowolony.

- Słucham?

- Grasz niewiadomo jak silną, niezależną i wyzwoloną, a w środku aż rwiesz się, aby wpaść w moje ramiona! – w odpowiedzi prycham gniewnie i odważam się spojrzeć na niego. To błąd, bo jego widok wręcz parzy - Dobrze wiem, że teraz marzysz o tym żebym wziął Cię tu i teraz na tym kuchennym blacie.

- Dobre sobie! – zaprzeczam po raz kolejny, czyż to nie irracjonalne?!

- Błagam zamknij się i choć raz mnie posłuchaj! – podchodzi do mnie na tyle blisko, bym mogła zobaczyć małe piegi na nosie. Oddychaj! – myślę.

- Oboje jesteśmy popieprzeni. Wiem że łączył nas tylko seks, ale dla mnie on od samego początku znaczył coś więcej poza zaspokojeniem cielesnych żądzy. To brzmi tak beznadziejnie..

- Ale prawdziwie.. – mruczę wpatrując się w jego tęczówki.

- Nie prawdą jest to, że teraz zależy mi na dwóch rzeczach. Zarówno to, przed czym chcę uciec, jak i to, co pragnę mieć na wyłączność – jest w Tobie. Chcę Cię Łucja i jestem teraz pieprzonym egoistą, ale mi też należy się coś od życia!

- Chyba tę zachciankę jestem w stanie spełnić. – wypowiadam jednym tchem po czym przyciągam go władczo do siebie za materiał koszulki, aby wbić się w jego wargi.

- Nie ma definicji, która mogłaby opisać Twój stan Badenko, jesteś po prostu szczęśliwa. 

_________________________________________________

Ciąg dalszy jest, pozostawiam Waszej ocenie.

Kupie kilka dodatkowych godzin doby, posiadaczy niezwłocznie proszę o kontakt!

Miłego sobotniego wieczoru :) 

Moje nowe dzieciątko już na świecie.