Egoistyczna zachcianka

Otwieram oczy, mając dziwne wrażenie, że nie jestem sama w swojej sypialni. W tym przekonaniu utwierdza mnie duża, zimna dłoń zaciskająca się na mojej tali. Mrugam kilkakrotnie, próbując się rozbudzić – bezskutecznie.

- Hej. – mruczy niskim barytonem wprost do mojego ucha, wywołując mimowolne wzdrygnięcie. Zerkam ukradkiem na elektroniczny budzik spoczywający na jednej z szafek nocnych. Wzdycham ciężko, dostrzegając na nim trzecią szesnaście w nocy. Nie mam siły walczyć z jego kończynami, wkradającymi się bezceremonialnie pod materiał koszulki nocnej wprost na piersi. Mruczy z zadowoleniem ugniatając nieduże półksiężyce.

- To już zawsze będzie tak wyglądać? – mamroczę bez wyrazu, nieco kpiarskim tonem.

Niestety Kovačević niewzruszenie, wciąż bada skórę w okolicy brodawek opuszkami szczupłych palców. Sądząc po jego wyrazie twarzy, czerpiąc z tego przyjemność, podobnie jak ja.

Jak grochem o ścianę! – myślę zrezygnowana. 

Mam zamiar porządnie go zbesztać za bezczelność i zero posłuchu, pomimo późnej pory i wizji interwencji patrolu policji spowodowanej zakłócaniem ciszy nocnej moim sąsiadom – niestety umiejętnie odbiera mi możliwość wypowiedzenia jakiejkolwiek słowa. Zachłannie penetruje wnętrze moich ust. Mogę się założyć, ze moje lico pokrywa teraz niezliczona ilość czerwonych kropek za sprawą zarostu Serba. Wodzę palcami po jego muskularnych plecach i brzuchu, które przywołują mi na myśl idealnych atletycznych modeli, greckich rzeźbiarzy. Jednak on jest realny, niezaprzeczalnie męski i pociągający, a w odróżnieniu od marmurowych posągów jego piękno jest namacalne. Przyciąga mnie władczo do siebie, całując z coraz większą brutalnością. Dobrze wiedząc jak bardzo to lubię. Nie pozostając mu dłużna przygryzam mocno jego wargę, przez co syczy z bólu. Zniecierpliwiony zrywa okalający moje ciało cienki materiał, który ląduję na podłodze przy łóżku. Kreśli językiem mokry ślad od dolnej żuchwy, przez szyję, aż do dekoltu. Jego dłonie są wszędzie, nie mam miejsca, gdzie nie odczuwałabym ich dotyku. Robi się duszno, zupełnie jakby ktoś zamkną nas w próżniowej bańce i coraz bardziej podkręcał temperaturę. Wodzi po moim podbrzuszu, specjalnie omijając miejsce, gdzie pragnęłam jego dotyku.

- Znęcasz się.. – mówię z nutką oburzenia, a on w odpowiedzi zaczyna drażnić moją łechtaczkę. Oddech mam przyspieszony, a policzki palą żywym ogniem. Powoli zjeżdżam dłonią w dół jego klatki piersiowej, jednak gdy jestem kilka centymetrów od jego nabrzmiałej męskości, łapie moje nadgarstki. Umiejętnie unieruchamiając je nad moją głową. Napiera na mnie całym ciałem, skutecznie uniemożliwiając oddychanie. Filuterny uśmiech wkrada się na jego twarz. Niespiesznie muska moje nabrzmiałe usta, jakby napawał się ich objętością i kształtem. Niczym koneser kosztujący najdoskonalsze z win świata. Zadziwiające jak bardzo cierpliwy i wytrwały jest w swoich poczynaniach – w przeciwności do mnie. By nie musieć ponaglać, go słownie, unoszę lekko biodra, przez co główka jego męskości ociera się o mój wzgórek łonowy. Przesunął po moich wargach językiem, po czym stanowczo i gwałtownie wtargnął we mnie do spodu. Wydałam z siebie stłumiony jęk bólu. Moje podbrzusze płonęło, a drażniące uczucie rozciągania z każdą sekundą zamieniało się w przyjemność. Nadgarstki bolały od nieustającego uścisku, z mojego gardła wydobywały się coraz głośniejsze westchnienia, a do mojego wnętrza z każdym pchnięciem wlewała się wrząca lawa. W końcu rozluźnił nieco uścisk, dzięki czemu mogłam ulokować dłonie na jego pokrytych kroplami potu plecach. Nie kontrolowałam już swojego ciało, szare komórki zalała fala hormonów i pragnęłam tylko spełnienia. Trzy szybkie synchroniczne ruchu sprawiły, że moje ciało wygięło się w łuk i nawet jego usta nie były w stanie stłumić przeciągłego

– Jeszcze Nicola, jeszcze.

Przez mój kręgosłup przeszły dwa potężne dreszcze, a chwile potem Kovačević padł na mnie, mocno zaciskając pięść na poduszce nad moją głową. Staram się ogarnąć to co przed chwilą zaszło, ale nie jestem w stanie. Przyspieszony świst oddechów przeszywał pomieszczenie, jakby ścigając się z tętnem w naszych zmęczonych ciałach. Plecy Serba połyskiwały pod wpływem światła latarni wkradających się zza żaluzji. Jego ciemne włosy łaskotały mnie w szyję, ciężar ciała o mało nie zgniótł żeber, ale za nic w świecie nie chciałam zmienić tej pozycji. Było mi niezaprzeczalnie dobrze – błogi stan w ramionach mężczyzny, z którym przed chwilą uprawiałam niesamowicie namiętny seks. Zmięte prześcieradło przykrywa tylko jedną trzecią łóżka, bo reszta częściowo znajduje się na podłodze. Marsze brwi zastanawiając się, w którym momencie zrobiłam na szyi Serba pokaźną malinkę, którą przypadkowo dostrzegam. Delikatnie drapie jego kark, przez co jeszcze bardziej wtula twarz w moje piersi – jeśli jest to możliwie. Usilnie walczę z ogarniającym moje ciało i umysł zmęczeniem, bo wiem, że i tym razem, gdy się obudzę jego już nie będzie. A wspomnienie dzisiejszej nocy, wydawać się będzie tylko snem. O ile nie zapomni zabrać swojego zegarka z białej toaletki. Bez zbędnych słów unosi się odrobinę na przedramieniu i wlepia przeszywające spojrzenie w moje tęczówki.

- Hmm?

- To już nigdy nie będzie tak wyglądać. – mówi poważnym tonem.

Zdezorientowana szukam w jego oczach jakiegoś wytłumaczenia, niestety Kovačević do perfekcji opanował sztukę nieokazywania emocji. Mrugam kilkakrotnie, jednak tym razem nie dlatego, że chce się rozbudzić, a dlatego, że nic z tego nie rozumiem. W dodatku on jak gdyby nigdy nic wstaję i zaczyna się ubierać. Idę w jego ślady, zarzucając na siebie satynowy ręcznik.

- O czym ty mówisz? – pytam z rosnącym zaniepokojeniem.

- To koniec Łucja. – wzrusza ramionami, a przez jego obojętny głos mam ochotę wymierzyć mu siarczysty policzek.

-  Co?

- Posłuchaj, było naprawdę miło…

MIŁO?!

- ... ale ja nigdy Cię nie kochałem. – sztylet. Tysiące sztyletów. Nie chcąc dać po sobie niczego poznać prycham rozbawiona, na co on marszczy czoło, przez co między jego brwiami pojawiają się dwa małe wgłębienia.

- Oj Nicola, Nicola. Aleś Ty głupi. Myślałeś, że łączy Nas coś poza seksem? Nie byłeś jedynym facetem, który urozmaicał mi nudne noce, choć przyznam, że jednym z lepszych. Zawsze intrygowała mnie ta Twoja gwałtowność.

Mruży gniewnie oczy, a ja śmieje się w duchu z jego łatwowierności. Na twarz przyklejam cwaniacki uśmiech, doskonale wiedząc, że wyprowadzę go tym z równowagi.

- Ty… - syczy.

- Zanim zaczniesz mnie obrażać, spójrz na siebie; kochający tatuś, przykładny mąż, światowej sławy siatkarz, a na boku ma kochane, która zaspokaja wszystkie Twoje zachcianki, którym żonka nie umie sprostać. Kovačević  co by powiedziała Twoja ukochana dowiadując się o twoim prawdziwym „ja”? – zbliżam się do niego tak, że dzieli nas odległość jednego kroku.

- Nigdy nie poznałaś prawdziwego mnie, więc skończ te spekulacje! – wycedza przez zaciśnięte zęby.

- Poczekaj, bo się pogubiłam. Udajesz przed czy po orgazmie? – kpie.

Widząc w jego oczach rosnący gniew, ziewam wymownie, po czym odwracam się na pięcie i kieruję się z powrotem do łóżka. Starannie poprawiam prześcieradło, rzucając przez ramię niby od niechcenia

- Powinieneś już iść.. – na co w odpowiedzi słyszę trzask frontowych drzwi.

Zrezygnowana siadam na brzegu łóżka, chowając twarz w dłoniach i mrucząc sama do siebie 

– Tak właśnie zjebałaś sobie życie Badenko, brawo kurwa BRAWO!

 […]

__________________________________________________________

Ciąg dalszy nastąpi...chyba.

Tyle w temacie tego gówna u góry, przepraszam za wyrażenie, ale inaczej opisać się tego nie da.

Dziękuję za wszystkie miłe słowa, nawet nie wiecie jak bardzo jestem szczęśliwa, że moje bohomazy są tak pozytywnie odbierane :)