Przewrotna monotonia

Polarowy pomarańczowy koc nie ogrzewa wystarczająco moich nóg, herbata z cytryną w nakrapianym białym kubku jest już zimna, a moje spojrzenie niezmiennie utkwione jest w pokrytym kroplami deszczu oknie. Pojedyncze błyski przeszywają granatowe niebo w akompaniamencie coraz głośniejszych grzmotów. Niespodziewanie deszcz przybiera na sile, a wiatr zrywa się, przerażając swym głośnym świstem. Jeden z piorunów uderza niebezpiecznie blisko, a jego blask rozjaśnia ciemne wnętrze pokoju. Coś zaczyna się ruszać przy moim udzie, przez co podskakuję ze strachu wylewając cierpki napój na koszulkę. Klnę niezadowolona, ale mimowolnie sprawdzam treść otrzymanej wiadomości.

„Zależy mi na tobie..”

Ze zdziwienia wytrzeszczam oczy, zastanawiając się czy to czasem nie jakiś żart. Chwile zajmuje mi skojarzenie faktów i przyczyny tej nagłej wylewności ze strony przyjaciela.

Mogę się założyć, że musiał wypić sam kilka głębszych, aby zdobyć się na takie wyznania.

„Wiem..”

Udaje się do kuchni po świeczkę, bo nie zamierzam siedzieć po ciemku. Jak na złość nigdzie nie mogę jej znaleźć, fakt może przydałoby się poukładać trochę w tej szafce nad okapem.  Cóż porządek nigdy nie był moją domeną, owszem zdarzały się dni w których potrafiłam wysprzątać całe mieszkanie na błysk, ale za dwa dni znów wyglądało jak pobojowisko. Modlitwę do świętego Antoniego przerywa mi tylko walnięcie czołem w drewniany front szafki, powstrzymuje się od sypnięcia wiązanki przekleństw i wreszcie odnajduje zgubę. Przyjemne światło zapachowej świeczki ociepla wnętrze pokoju, a ja znów ląduje pod lekko zmechaconym przykryciem. W tej samej embrionalnej pozycji, z tym samym beznamiętnym wyrazem twarzy, wszystko wydaje się być takie same, niezmienne. Tylko herbata jest teraz całkowicie zimna.

„Wpuść mnie” – marszczę brwi głowiąc się nad sensem tej wypowiedzi.

W końcu moich uszu dobiega ciche pukanie do drzwi wejściowych. Podrywam się gwałtownie z kanapy, ledwo wyrabiając się we wnęce prowadzącej do przedpokoju. W welurowych skarpetkach pędzę na złamanie karku, prawie wybijając sobie zęby przed drzwiami, aby w końcu szeroko je otworzyć nie zerkając nawet przez judasza.

Pomyliłam się twierdząc, że jest po kilku głębszych, właściwie to nie mam pojęcia jak wszedł na trzecie piętro nic sobie nie łamiąc.

- Jezu.. wchodź, jesteś cały mokry.. – jestem przerażona jego stanem.

Nie ma na sobie suchej nitki, ubrania kleją się do jego ciała, a w oczach widać pustkę. Fakt faktem nie przywykłam do oglądania go podczas totalnego upojenia alkoholowego.

Rusza chwiejnie w kierunku salonu, odbijając się od ścian małego przedpokoju zostawiając na niech mokre plamy dłoni i przedramion.

Kręcę głową z politowaniem, gdy podczas zdejmowania obuwia traci równowagę i doznaje bliskiego i bolesnego spotkania z miodowymi panelami. Jakim cudem rozpoznał litery na klawiaturze? Albo jak tu trafił nie wpadając pod samochód? Tego nie wiem, tak samo jak nie znam przyczyny uchlania się prawie do nieprzytomności. Przecież alkohol nie jest rozwiązaniem, to tylko chwilowa odskocznia od problemów. Niestety budząc się następnego ranka spadają z podwójną siłą na skacowanego człowieka. Pomagam mu zdjąć przemoczone ciuchy i zaciągam pod prysznic. Niestety pijany Lijewski ma nadmierne poczucie humoru i  wychodzi na to, że prysznic bierzemy razem, tyle że ja w ubraniach.

- Bardzo zabawne Marcin, bardzo. – syczę ironicznie i owijam go w biodrach puszystym ręcznikiem, a ten śmieję się tylko.

- Zależy mi na tobie... – mówi o dziwo poważnym tonem, zbijając mnie nieco z pantałyku.

- Wiem, Lijek.. – troskliwie głaszczę jego nieco drapiący przez zarost policzek, po czy zrzucam z siebie mokrą bluzkę i spodnie. Odwracam się tyłem, żeby sięgnąć po szlafrok, jednak dębieję, gdy czuję ciepłe opuszki palców sunące powoli od karku w dół pleców. Przechodzi mnie dreszcz i przełykam głośno ślinę.

- Bo...cię kocham. – słyszę zachrypnięty szept tuż przy uchu, przez co moją skórę pokrywa gęsia skórka i nie wiedząc czego mam się spodziewać zastygam w bezruchu. Ciepły oddechach smuga okolice lewej łopatki, czuję jak z każdą chwilą zmniejsza odległość między nami. Przymykam powieki czując fakturę miękkich ust przylegających do mojego ramienia i z niemałym zdziwieniem odnotowuje, że tętno niebezpiecznie przyspiesza i to nie z powodu zimna. Wędruje wargami na moją szyję, zataczając na niej małe kółeczka językiem. W brzuchu zaczyna szarżować mi motylek, jakby otumaniony wizją tego co może przynieść ten deszczowy poniedziałkowy wieczór. Na twarzy wykwita mi półuśmiech, bo teraz wiem, że wszystko nie będzie już takie same.

Będzie wyjątkowe.

____________________________________________________________________________

Od autorki: Tak więc ta dam! Jest i pierwsza historia, nie podoba mi się już tak jak na początku, ale to standard. Pozostawiam waszej ocenie! :)

Zapowiedź - będą łzy, gwarantuje.